Vangavelta

Betra er að spyrja til vegar en villast  segir spakmæli dagbókarinnar að þessu sinni.

Hef tekið eftir því að sumum finnst mjög erfitt að spyrja til vegar ef þeir eru ekki vissir um hvaða leið sé sú besta til þess áfangastaðar þeir eru á leið til. Hvers vegna er það svona erfitt? Er það vegna stoltsins, ég get þetta sjálfur hugsunin, eða er það þrjóskan, ég skal ekki gefast upp þetta hlýtur að virka einhvern tímann, eða er maður minni maður af því að leita sér aðstoðar einhvers sem veit?

Athugasemdir

[Anna Gísladóttir, 11.2.2008 kl. 21:48]

Mér finnst rosalega margir karlmenn vera tregir til að spyrja til vegar ........

[Gerða Kristjáns, 11.2.2008 kl. 21:51]

ég hika ekki við að spyrja

[Ragnheiður , 11.2.2008 kl. 22:11]

Ja..aldrei spáð í þetta, hef ekki þurft að spyrja til vegar lengi.

[Fjóla Æ., 11.2.2008 kl. 22:15]

Ég held ekki að eina merkingin í þessum orðum sé að spyrja um leiðina frá A til B heldur megi víkka aðeins út hugtakið að spyrja til vegar til dæmis "er ég að fara rétta leið í lífinu"?

[Ragnheiður , 11.2.2008 kl. 22:28]

Já svoleiðis, ég geri nokkuð mikið af því að spyrjast svoleiðis fyrir enda oft óttalega ráðvillt kona

[Fjóla Æ., 12.2.2008 kl. 00:06]

Það sem ég hef orðið vitni af Ragnheiður, þá sýnist þú vera á réttri leið. Hún er bara stundum svo grýtt og löng og stundum fáir til að spyrja um leiðsögn. Hef alla trú á að þú munir rata rétta leið á endanum. Knús á þig og ykkur hin líka.

[Ólafur fannberg, 12.2.2008 kl. 08:13]

ég spyr aldrei til vegar nota bara gpsið hehehe