Eru líka óþekk börn úti á landi?

Jeminn eini. Eru líka óþekk börn úti á landi, ekki bara í Reykjavík og Keflavík? Mikið er ég hissa á þessu. Og nú allir sem einn. Hvar eru foreldrarnir og jari jari.

 

Aðsúgur gerður að lögreglu á Höfn

Bleikur heitur pottur á pallinn

Það er kannski ekki eins einfalt mál að fá pípara eins og ég hélt. Auðvitað er klikkað að gera hjá við að pípast í "litlu kössunum" sem spretta upp alls staðar.  Ég ætti kannski að fara og kaupa "pípulagnir for Dummies" svo ég geti bara gert þetta sjálf. Púff, ætla samt að athuga betur um atvinnumenn enda þekkt af einhverju öðru en að gefast auðveldlega upp.

Ásdís Rán er stundum svo fyndin. Í gær var ég að sýna henni mynd af pottinum sem við ætlum að fá á sólpallinn okkar og hún sá að það var hægt að velja um nokkra liti og var snögg að segja að hún vildi að við ættum að fá okkur bleikan pott. Og fyrst það var ekki hægt þá bara rauðan.  Hún átti að byrja á söngnámskeiði í dag með Bríeti Sunnu og hefur verið gríðarleg tilhlökkun í gangi. Síðan hringdi Bríet áðan og aumingja hún er komin með ælupest og verður að fella niður tímann í dag og Ásdís að halda áfram að bíða spennt fram á miðvikudag. Síðan var hún beðin um að taka þátt í kór sem á að syngja á skólaslitunum á föstudag. Þar sem hún er eðlislægur söngfugl og syngur mjög vel og finnst fátt skemmtilegra en að syngja þá var þetta auðsótt mál af hennar hendi. Þannig að núna er hún á söngæfingu.

Ég er ekki pípari

Mig langar til að blogga smá. Veit reyndar ekkert um hvað ég á að skrifa en skítt með það. Reyndar erum við loksins búin að grafa upp garðinn og fylla gáminn þannig að ég get hringt á morgun til að láta taka hann. Mummi verður ánægður að það sé ekki gámur í innkeyrslunni og hann geti lagt bílnum þar. Næsta skref í pallagerðinni er að fá pípara til að gera klárt fyrir pottinn en niðurfallið sem er úti er fáránlegt. Opið steypurör sem stendur upp úr jörðinni fullt af laufblöðum og öðru fíneríi. Með öðrum orðum örugglega kolstíflað. Held að það sé best að grafa það upp og láta píparann setja nýtt eða eitthvað. Ég veit ekkert um hvað pípari myndi gera í þessari stöðu, ég er nefnilega ekki pípari.

Guðjón og Ásdís eru að fara að koma heim en þau fóru á sjómannadagsskemmtun á Skagaströnd með pabba þeirra, Hafrún er enn í skólaferðalaginu og kemur á morgun. Það er víst búið að vera eins og hún segir sjálf "geðveikt" gaman. Einkunnirnar úr samræmdu prófunum eru ekki enn komnar, sennilega hefur átt að bíða með að afhenda þær þar til krakkarnir væru búin í ferðalaginu. Hef fulla trú á að henni hafi gengið vel í þeim líkt og í skólanum en henni hefur gengið mjög vel þar og er með meðalskólaeinkunn upp á 7,8 sem er alveg ágætt.

Hvers vegna fer fólk og gerir hluti sem hafa miklar og alvarlegar afleiðingar fyrir aðra og það sjálft og neita síðan að hafa gert nokkuð og lætur eins og ekkert hafi í skorist? Mér finnst mjög lélegt að gera svona og enn lélegra að neita fyrir það. Þetta er sjúkt.

sorglegt

En sorglegt að telja að þetta sé rétta markaðsaðferðin til að fá fólk til að gefa líffærin sín. Það eru til svo margar aðrar betri.

„Raunveruleikaþáttur“ um nýrnagjafa reyndist gabb

Gefðu líffæri - gefðu líf

Í Blaðinu í dag er rætt við Runólf Pálsson yfirlækni nýrnalækninga á Landspítalnum. Þar segir hann að ættingjar geti hundsað vilja látinna til líffæragjafar þrátt fyrir að hinn látni hafi gengið með líffæragafakort. Þessi kort hafa ekkert lagalegt gildi. Einnig segir í niðurstöðu rannsóknar um líffæragjafi á Íslandi 1992-2002 að í 39% tilvika hafni aðstandendur beiðni um líffæragjöf úr nýlátnum ættingja. Það er þó mat Runólfs að nú hafni færri slíkri beiðni. Árið 2006 voru líffæragjafir úr látnum 6 en þar áður  2-3 ári. Runólfur segir að Íslendingar anni enn eftirspurn líffæra því að Íslendingar virðast hafa lægri tíðni sjúkdóma sem leiða til líffærabilunar sem krefjast ígræðslu en annars staðar í Evrópu.

Líffæragjöf er mér hjartans mál og hef ég reynt að ræða nauðsyn hennar við hvert tækifæri sem mér gefst. Þessi umræða hefur verið dálítið mikið tabú. Kannski vegna þess hversu nálægt þetta er fólki en samt eitthvað svo fjarlægt. Fólk heldur í sumum tilfellum að að ef það gangi með líffæragjafakort í veskinu sé það um leið að hafna lífbjörg sér til handa ef til þess kæmi. Einnig að fólk sé rist upp, líffærin tekin og hinn látni liggi bara galopinn og galtómur á skurðborðinu. Aðstandendur fá þá látinn ástvin sinn eins og tóma blöðru.  En staðreyndin er önnur. Læknar hugsa fyrst og fremst um að bjarga fólki hvort sem það hefur gjafakort eða ekki og beiðni er aldrei borin fram nema útséð sé um lifbjörg sjúklingsins. Einnig veit ég að þegar um líffæragjöf er að ræða þá fjarlægja læknarnir líffærin úr gjafanum með mikilli virðingu og þakklæti ásamt því að skila hinum látna í sem bestu ástandi sem völ er á. Það er mikil virðing borin til líffæragjafa því viðkomandi getur bjargað lífi margra og er jafnvel eina von líffæraþeganna.

Það er einnig hægt að gefa líffæri án þess að láta lífið. Nýrnagjafir eru algengastar en einnig er hægt að gefa lifur og merg. Ég er sjálf líffæragjafi. Ég gaf syni mínum annað líf í maí 2005 þegar hann fékk bút af lifrinni minni. Aðgerðirnar voru gerðar erlendis og meðferðin sem ég fékk á spítalanum þar var ótrúleg. Starfsfólkið fór með mig líkt og prinsessu og greindi ég mun á framkomu áður og eftir að fólk vissi um líffæragjöfina. Ég fékk sent viðurkenningar og þakkarskjal frá spítalanum fyrir þessa stórkostlegu gjöf sem lífgjöfin er.

Ég vil minna fólk á nauðsyn þess að taka upplýsta ákvörðun um líffæragjöf að sér látnum og láta sem flesta aðstandendur vita af þeirri ákvörðun hvernig svo sem hún er. Fólk þarf líka að hugsa út í hvað það myndi gera ef þeim bærist sú ósk að gefa líffæri úr börnum sínum. Börn geta oftast ekki fengið líffæri frá fullorðnum vegna stærðarmuns og því verða þau að fá líffæri frá öðrum börnum. Mér hefur fundist á fólki að það geti ekki hugsað sér að gefa líffæri úr látnu barni sínu og skil það vel en spyr þá til baka "hvað ef barnið þitt þyrfti á líffæri að halda, myndirðu þyggja það"? Við þurfum að skoða málið frá fleiri en einni hlið.

Því segi ég: Taktu þessa ákvörðun í dag og láttu aðra vita um vilja þinn því ef eitthvað gerist þá er í raun ósanngjarnt að ætlast til að ættingjar þínir geti tekið ákvörðun á ögurstundu. Einnig ef þú ert ættingi í þessum sporum mundu þá að virða vilja hins deyjandi.